Daily Archives: February 21, 2013
Iran’s single language policy is blowing in the wrong direction
Iran’s single language policy is blowing in the wrong direction
By: Sharif Behruz
2/21/2013
Iran is often in the headlines for its incompliance on nuclear impasse, supporting and condoning terrorism, highest per capita exe
cutions in the world, and of course, lately experimenting dispatching monkeys to space; however, what is not heard and covered very often is the restrictions majority of Iranians face because they converse in languages different than the official language of the country, Farsi or Persian.
According to an administrative order obtained by Kurdpa News Agency, school board directors in Kirmanshah Province of the Iranian Kurdistan region have warned school staff and instructors in the province to refrain from using any languages in school vicinity other than the official language.
The order issued by Jalal Amini the Director General of the Board of Education of the Province of Kirmanshah reads: In line with strengthening the standard language and bearing in mind the country’s official language, and the rights of the non-indigenous students in classrooms, and enriching the lexis treasury and better communication in future stages of education, it is best to order that school personnel speak in the Farsi language while teaching and conversing in educational centres and avoid using any local dialects.
The article 15 of the Iranian constitution following the 1979 Revolution that brought the Islamists to power in Iran clearly states that the official language and script of Iran, the lingua franca of its people, is Persian where official documents, correspondence, and texts, as well as text-books, must be in this language and script. However, the use of ‘regional’ and ‘tribal’ languages in the press and mass media, as well as for teaching of their literature in schools, is allowed in addition to Persian.
In essence, despite the common belief, the current constitution does not recognize the existence of non-Persian nationalities and refers to their language only as ‘tribal’ and ‘regional’ languages; furthermore, many Iranian officials and media refer to non-Persian cultures and nationalities as ‘petty culture’ to imply that the culture of those belonging to Kurds, Azeri Turks, Ahwazi Arabs, Baluchis and Turkmens and others are inferior to that of the dominant Persian culture, ethnicity and language.
The order uses “the rights of the non-indigenous students in the classrooms”, meaning non-Kurds, as a pretext to deny millions of children not only education in mother tongue but also communication and speaking in that language as well.
In a similar order in 2010, the Director of Education in Saqiz city (Kurdistan Province), Muzaafer Rostemi had also sent a written order to all schools in the city stating that the use of Kurdish language in schools is prohibited and all teachers and education personnel have to use Persian only in class.
In a detailed paper, Dr. Amir Hasanpour outlines the Iranian state policy of the Kurdish language since the 1900; however, the same policy applies to the language of other oppressed nationalities of Iran as well.
According to Hasanpour, “The first constitution of Iran, adopted in 1906, made Persian the only official language of the multilingual country. Although this may be considered the beginning of an official language policy reflecting the position of Persian nationalists it was not until the coming to power of the Pahlavi dynasty that the central government was in a position to implement the constitutional stipulation effectively.”
In one blog a Kurdish student writes of his experience in Iranian school system: The first five years in school children learn how to read and write Persian. They aren’t allowed to speak Kurdish in their classrooms. They don’t learn Kurdish language at school. Kurdish children are basically illiterate in their native language. They grow up with a perception that their language and culture is less valuable than the Persian culture.
He complains not only of the lack of education in Kurdish for students of Kurdish origin, but also of the state discriminatory policy towards Kurds in pursuing post-secondary education, a concern that the UN Committee on the Elimination of Racial Discrimination well raised in its observations in 2010.
The Committee “expressed concern over reports that the application of the gozinesh criterion, a selection procedure that requires prospective State officials and employees to demonstrate allegiance the Islamic Republic of Iran and the State religion may limit employment opportunities and political participation for, inter alia, persons of Arab, Azeri, Balochi, Jewish, Armenian and Kurdish communities,” and the limited enjoyment of such communities, as well as some groups of non-citizens, to economic, social and cultural rights, including employment. The Committee urged the Iranian authorities to take “the necessary steps to achieve effective protection from discrimination against, inter alia, Arab, Azeri, Balochi and Kurdish communities and some communities of non–citizens, in view of general recommendation No. 30 (2004) on discrimination against non-citizens, in various domains, in particular, employment, housing, health, education and freedom of expression and religion”.
In my testimony before the Subcommittee on International Human Rights of the Standing Committee on Foreign Affairs and International Development of the Canadian Parliament, I also underlined the assimilation policy of the Iranian regime where the use of the Kurdish language and other nationalities’ languages in education system are prohibited, and this order and others alike are an indicative of the existence of discriminatory culture and systematic bigotry against Non-Persians in Iran.
As a matter of fact, the assimilation is not confined to children when they start attending school, they experience it at birth; parents are banned from registering their babies with certain Kurdish names while Persian and Islamic names are suggested widely, and often forced upon parents.
In examining the extent to which the current regime of Islamic Republic of Iran has deviated, if at all, from the linguicidal policies of its predecessors, i.e. the Pahlavi Dynast,y towards non-Persian languages in Iran, Dr. Jaffer Sheyholislami in his recent paper for the International Journal of the Sociology of Language concluded that both [Monarch and Islamic regimes] have treated multilingualism as a threat to the country’s territorial integrity and national unity, restricted the use of non-Persian languages, and lastly, both have promoted the supremacy of Persian as a venue for unifying the ethnically and linguistically heterogeneous body politic.
He further adds quoting Skutnabb-Kangas that “One of the most effective ways of assimilation and “integration” has been formal education.” Hence, this policy of assimilation is well propagated and enforced by the educational directors in the school system in Iran as the document proves.
There have been rumours of schools teaching Kurdish in elementary schools in Iran for the last 15 years, and it first started with the emergence of the so-called reformists in 1997, but it has been used as a campaign pledge in every sham election ever since to deceive voters, a promise never delivered.
However, the Kurds in Iran along with other nationalities believe that right to education is the basic right that Iranian nationalities must enjoy even under the current oppressive regime; however, they argue that the right to education in mother language is not enough and they have to be able to control the curriculum and others aspects of education locally and that is only possible if Iran is run by a democratically elected government with highly decentralized federal structure where health, education and local security among other local and regional issues are delegated to the regional and local governments and administrators.
The Iranian Kurdish dreams of self-rule is long overdue; nonetheless, the right to education in one’s native language is so fundamental that even the current regime must and can afford to provide, and the international community must and can press Iran on the issue at every venue and opportunity available.
While neighbouring countries provide some breathing space for their Kurds when it comes to freedom to communicate in Kurdish, Iran’s policy on its Kurdish population and other non-Persian population is blowing in the wrong direction, just as like the rest of its policies are against the wind of change in the region.
گفتگو با جنوا اسپیترمن، استاد زبانشناسی دانشگاه میشیگان: زبان مادری، هویت انسان را شکل میدهد
گفتگو با جنوا اسپیترمن، استاد زبانشناسی دانشگاه میشیگان: زبان مادری، هویت انسان را شکل میدهد
٢١فوریه روز جهانی زبان مادری؛
اشاره: تنها در سال ٢٠٠٠ میلادی بود که سرانجام، انسان به فکر حفظ بزرگترین میراث بشری خویشتن افتاد، میراثی که در قرون اخیر، به تاراج اصحاب نسلکشی و نژادپرستی رفته است. ٢١فوریه را روز جهانی زبان مادری نام نهادهاند، روزی برای پاسداشت نیکترین آیات الهی. تنها 12سال از آن روز بزرگ تاریخی در سازمان ملل میگذرد. در این 12سال، صدها جلد کتاب و هزاران مقاله درباره حقوق زبانی و زبان مادری نوشته شده است و صدافسوس که حتی یک از این هزاران به زبانهای مردم ایران ترجمه نشده است. روز جهانی زبان مادری بیش از هر جای دیگری، متوجه کشورهایی است که دارای تنوع زبانی گستردهای هستند تنوعی که به گفته جنوا اسپیترمن، امری طبیعی، میراثی انسانی و سرمایهای اجتماعی است. این گفتگو، بهانهای است برای زنهاری کوتاه بر این نکته که پاسداشت میراث ایرانیاسلامی، تنها در حفظ کتیبهها و نسخهها و سنگقبرها نیست، در حفظ میراث زندهای بنام زبان مادری همه مردمان ایران و همه زبانهای رایج در آن از جمله فارسی، ترکی، کردی، عربی، بلوچی و غیره نیز هست.
جنوا اسپیترمن، زبانشناس و متخصص سیاستهای زبانی در دوران پسااستعمار است. او علاوه بر انجام تحقیقات بسیار، پروژههای زیادی برای حفظ زبان مادری در کشورهای مختلف آفریقایی انجام داده است. جنوا اسپیترمن دراین گفتگوی اختصاصی، ضمن شرح اهمیت آموزش و تحصیل به زبان مادری، از سیاستهای زبانی که منجر به یکسانسازی زبانی میشوند، انتقاد میکند و میگوید: «اگر شما آموزش و ترویج یک زبان را قدغن و غیرقانونی کنید، در نهایت، آن زبان را حذف می کنید و با از بین بردن آن زبان، فرهنگ آن گروه زبانی را نیز نابود می کنید و در نهایت، خود آن مردم را حذف از بین می برید. ممکن است که آنها بصورت فیزیکی از بین نروند اما آنها دیگر خودشان نیستند بلکه تبدیل به دیگرانی شده اند که به زبان و فرهنگ دیگری تعلق دارند. آنها دیگر موجودیت ندارند.» این استاد دانشگاه میشگان تاکید میکند: «وضع قوانینی که سیاستگزاریهای زبانی را اجباری میکند، گامی اساسی در جلوگیری از نابود کردن زبانها است.» وی سیاست زبانی آفریقای جنوبی را مثال خوبی در این زمینه میداند، کشوری که در آن یازده زبان رسمی وضع شده است.
***
چرا باید به زبان مادری اهمیت داد؟ اساسا، حقیقت تنوع زبانی چیست؟
تنوع زبانی امری طبیعی در زندگی انسان است. مساله اصلی، به رسمیت شناختن، فهمیدن و البته ارج نهادن به این تنوع زبانی به عنوان یک نظم طبیعی در جهان است. در اینجا تاکید بر روی زبان مادری است چون این زبان، نخستین زبانی است که ما یک نوزاد وقتی از مادر خود شیر می خورد، می شنود که دقیقا به همین، دلیل عنوان زبان مادری به خود گرفته است. این زبان، زبانی است که ما در نخستین دوران زندگی خود فرامی گیریم. این زبان، هویت ما را شکل میدهد و حامل فرهنگ ما به آینده است.
بسیاری از زبانشناسان بر آموزش زبان مادری و تحصیل به آن زبان تاکید میکنند، چرا؟
این مساله که کودکان به زبان مادری خود آموزش ببینند، مساله بسیار مهمی است، به این دلیل که، این زبان، تنها زبانی است که کودکان به بهترین نحو آن را متوجه می شوند. پیشینه تحقیقات در سراسر جهان این مساله را اثبات می کند که موثرترین راه برای آموزش مفاهیم و مهارت ها به کودکان، استفاده از زبان مادری آنها است. این آموختهها، در تمام عمر با او خواهند بود.
ارتباطات انسانی، بیشتر بر زبان متکی است. در این میان، زبان مادری چه جایگاهی دارد؟
آموزش زبان مادری کاملا طبیعی و ضروری است و در ارتباطات انسانی، بسیار مهم و مفید است. البته در کنار آن، انسان ها به زبان مشترکی هم نیاز دارند تا بتوانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. با اینکه تنوع زبانی کاملا یک مساله طبیعی است اما ما انسان ها، به زبان مشترکی نیاز داریم تا با کسانی که خراج از حیطه زبان مادریمان هستند، ارتباط برقرار کنیم. اما عواطف و احساسات و اندیشه ها و ارزش ها و مفاهیم اینچنینی، میتوانند به بهترینشکل، توسط زبان مادری هر فرد منتقل شوند و در برخی موارد، زبان مادری تنها ابزار موجود برای انتقال مفاهیم ذکر شده است. من هفته گذشته در مراسم تشییع خواننده مشهور آمریکایی آفریقایی تبار، ویتنی هوستون که بزرگترین خواننده تمام تاریخ بود، شرکت کردم. مادر و خانواده او اصرار داشتند که مراسم مخصوص Homegoing برای او برگزار کنند این واژه در فرهنگ آمریکایی وجود ندارد فهم این مراسم در فرهنگ آفریقایی و در آن زبان، امکان پذیر است که در آن بر این اعتقاد است که یک فرد نمی میرد بلکه به خانه اصلی اش برمی گردد خانه ای که خدا را در آن ملاقات خواهد کرد. به بیان ساده تر، این زبان انگلیسی، مشخصه همان فرهنگ آمریکایی آفریقایی تبار نیست.
انسان موجود اندیشه ورزی است. در این اندیشگی، زبان مادری چقدر مهم است؟
زبان به ما این امکان را میدهد که بتوانیم اندیشهها و مفاهبم پبچبده را منتقل کنیم. ما بوسیله زبان می توانیم درباره غیرممکن ها حرف بزنیم که ممکن است هرگز اتفاق نیفتاده باشند و هرگز هم اتفاق نیافتند. زبان، پیشرفتهای بشر را ممکن ساخته است. بشریت با اتکا به زبان توانسته، گام بزرگی برای پیشرفت بردارد و او را برای همیشه ار سایر گونههای حیوانی متمایز کرده و او را به عنوان اشرف مخلوقات مطرح کرده است. صدها سال قبل، فیلسوف بزرگ درباره اساس انسانیت بحث کرده و گفته؛ «من فکر میکنم، پس هستم» امروزه در قرن بیستم ما این را فهمیده ایم که این زبان است که اساس انسانیت است و ما را « انسان » میسازد. بنابراین من این جمله دکارت عوض میکنم و میگویم: «من حرف میزنم، پس هستم».
زبان مادری چگونه پیوندی با هویت آدمی دارد؟
زبان مادری، تنها زبانی است که انسان ها هویت اجتماعی و روانشناختی خود را با آن به دست میآورند. این زبان، زبانی است که آنها را ریشههای خانوادگی و فرهنگیشان متصل میکند.
در دنیای کنونی، انسان های بسیاری از آموزش به زبان مادری خود محروم هستند، چنین افرادی، با چه مصائبی در زندگی شخصی خود بخصوص در حوزه عاطفی و عشق ورزی مواجه می شوند؟
زبان مادری، نخستین آموزهای است که یک کودک میشوند. حتی برخی زبانشناسان بر این اعتقاد هستند که صداهای گنگی که یک کودک از خود بروز میأهد جزو زبان مادری او هستند.از نظر تئوریک، هر زبانی که کودک از زمان تولد یاد فرامی گیرد، زبان مادری او محسوب میشود. بنابریان، باید به این سوال پاسخ داد که نژاد، قومیت، محل تولد و …، در پروسه آموزش زبان کجا قرار دارند؟ چه اتفاقی می افتد اگر فرض کنیم یک نوزاد آفریقایی تبار، از مادر خود جدا شود و در دامن یک مادر آمریکایی بزرگ شود و زبان یک آمریکایی سفید را یاد بگیرد؟ از نظر تئوریک، زبان مادری آن کودک، آمریکایی است نه آفریقایی. اما از سوی دیگر، رنگ پوست و مو و مشخصات اظهری او، نشان میأهد که او یک آمریکایی سفید نیست بلکه یک ساهپوست است. بنابراین هرچند وقتی صحبت می کند، به زبان یک آمریکایی سفیدپوست درمیآید اما خودش سفید نیست و این یک تناقض است و می تواند عواقب عاطفی داشته باشد و مثلا عشقورزی کودک را تحت تاثیر قرار دهد. این موضوع البته درباره فرد سفیدپوستی که در پروسهای، زبان مادریاش سفید شده هم صادق است. در این تناقض، در وهله اول، ممکن است ناراحتیها و فشارهای زیادی برای این کودک به وجود آید حتی ممکن است او سوژه جک باشد و توسط گروه های اجتماعی طرد شود. بنابراین این تناقض یک مصیبت است اگر فرد واقعا بخواهد خود را با شریط موجود وفق دهد و به گروه مسلط تعلق داشته باشد تا مثلا امکان یک رابطه رمانتیک برای او در آن گروه فراهم شود، باید این فرد سیاهپوست به تدریج، هویت خود را نیز با فضای سفید تطبیق دهد. این شرایط، شرایط بسیار شرایط دشواری است اما غیرممکن نیست. ما مثال های زیادی را سراغ داریم که افراد از فرهنگ های زبانی مختلف، عشق خود را فراتر از زبان و مذهب و نژاد و … پیدا کرده اند.
در برخی کشورها، سیاست یکسانسازی زبانی پیش گرفته می شود. این رفتارها چقدر ضدحقوق بشری است و چگونه زبانهای مادری ملتها را نابود میکند؟
در شرایط سلطه یا استعمار، زبان گروه مسلط، در جایگاه بالاتری قرار میگیرد و در کلیه حوزههای سیاسی، اجتماعی، اداری و سازمانی حاکم میشود.این زبان، زبان کتابها، مدارس، دانشگاهها میشود و همه اسناد، روزنامهها، موسیقی، فیلمها و غیره به این زبان نوشته میشوند. در این شرایط، زبان مسلط، زبان رسمی دولت میشود و خیلی مقدس شمرده می شود و به آن به عنوان زبانی که داری ارزشهای والای انسانی است، نگریسته میشود. چنین نگرشی، تایید کننده نابرابریهای اجتماعی و ساختاری در جامعه است. این همان چیزی است که زبانشناس برجستهای بنام رابرت فیلیپسن از آن به عنوان امپریالیسم زبانی یاد میکند.
نژادپرستها و ناسیونالیستهای افراطی در طول تاریخ تلاش زیادی برای از بین بردن زبان مادری اقوام دیگر داشتهاند، به نظر شما چگونه باید از این سیاستها جلوگیری کرد؟
سیاستگذاریهای دولتی و آموزشی، زبان گروه سلطه را مسلط میکند و دیگر زبانهای مورد استفاده در جامعه را غیرقانونی میکند. باید به این نکته توجه کرد که اگر شما آموزش و ترویج یک زبان را قدغن و غیرقانونی کنید، در نهایت، آن زبان را حذف می کنید و با از بین بردن آن زبان، فرهنگ آن گروه زبانی را نیز نابود می کنید و در نهایت، خود آن مردم را حذف از بین می برید. ممکن است که آنها بصورت فیزیکی از بین نروند اما آنها دیگر خودشان نیستند بلکه تبدیل به دیگرانی شده اند که به زبان و فرهنگ دیگری تعلق دارند. آنها دیگر موجودیت ندارند.
قوانین و سیاستگزاریهایی که چندزبانی را اجباری میکنند، میتوانند در جلوگیری از نابود کردن گروههای زبانی، نقش عمدهای ایفا کنند. وضع چنین قانوهایی گامی اساسی در جلوگیری از نابود کردن زبانها است. سیاست زبانی آفریقای جنوبی مثال خوبی در این زمینه است. سیاستمداران آفریقای جنوبی یازده زبان رسمی برای کشور وضع کرده اند که شامل انگلیسی، آفریکن و زبانهای بومی آفریقای جنوبی هستند که دو زبان اولی(انگلیسی و آفریکن) تنها زبانهای رسمی دوران آپارتاید بودند.
بطور مشخص، چه کسانی حقوق زبان مادری را تضییع می کنند؟ از منظر حقوقی، جلوگیری از آموزش زبان مادری توسط اقوام مسلط در کشورهای مختلف، چقدر مجرمانه است؟ آیا امکان پیگرد حقوقی وجود دارد؟
مخالفت با آموزش زبان مادری به عنوان یک ابزار میتواند باعث شود هزاران کودک که زبان مادری آنها غیر از زبان رسمی کشور است، از آموختن به زبان خود محروم شوند. این مساله باعث می شود این کودکان بی سواد و فاقد مهارت های لازم بار بیایند و نتوانند با خود را با بایسته های جهانی قرن بیست و یک وفق دهند. این افراد همیشه در نزدگی در معرض فقر و نابرابری های اجتماعی قرار می گیرند.
بله، این یک جنایت است. یک جامعه پیشرفته دموکراتیک، قوانینی وضع میکند که از چنین سلاخی علیه کودکان جلوگیری شود. برای مثال، در سال 1972 در آمریکا، قانون فرصت های برابر آموزشی، موسسه های آموزشی را مجبور می کند فرصت های برابر را بدون توجه به نژاد و رنگ و جنسیت و ملیت و زبان، برای کلیه کودکان فراهم کند. این همان قانونی است که بر طبق آن، اولیا و مربیان در پرونده معروف «انگلیسی سیاه»، موسسه «ان آربر» را به دادگاه کشاندند. از سال 1977 تا 1979 هنگامی که این پرونده به دادگاه رفت، من با وکلای بچه ها همکاری می کردم. من گروهی از زبانشناسان و معلمان تشکیل دادم از آن ها دفاع می نمودم. و نتیجه این شد که آن مدرسه مجبور شد معلمان، به جای اینکه سیاهپوستان را احمق فرض کنند، با آنان به طرز شایسته ای رفتار کنند.
بسیاری از زبانهای مادری در جهان در حال نابودی هستند برای حفظ و ارتقای زبان مادری چه باید کرد؟ راهکار شما چیست؟ دولت ها و
روشنفکران جوامع در این باره چه وظایفی دارند؟چگونه می توان اعلامیه جهانی حقوق زبانی را در همه دنیا بخصوص کشورهایی که دارای تنوع زبانی گسترده هستند، پیاده و اجرا کرد؟
در اینجا هم امید وجود دارد و هم احتمال. هرگونه تلاش باید به خرج داده شود تا زبان هایی که کمتر شناخته شده اند و بصورت گسترده مورد استفاده قرار نمی گیرند، حفظ و پاسداری شوند. ما باید مکالمات متکلمین به این زبان ها را ضبط کنیم، قبل از اینکه آن متکلمین بمیرند و این میراث انسانی را از بین ببرند. زبان یک بخش حیاتی از تاریخ انسان است. کمپینهای ترویج زبان، میتواند به گسترش و ترویج ارزش دانستن چند زبان و جایگاه کسانی که به بیش از یک زبان صحبت می کنند، کمک کند. برای مثال، در سانه ها و اجتماعات انسانی باید به این مساله اهمیت داده شود. و همچنین، باید در نزدگی روزمره شهروندان به این مساله تاکید شود که صحبت به بیش از یک زبان، امر شایسته ای است. برنامه های تلویزیونی باید ارزش های زبانی را به عموم جامعه یادآوری کنند. باید تالارهای گفتگو راه اندازی شوند و مباحثاتی در سطح جامعه مطرح شود. علاوه برآن، باید بیلبوردها، فیلمها و مقالاتی تهیه شود تا ارزش های چندزبانی را تبلیغ کنند. اولیای کودکان، شهروندانی که دغدغه زبانی دارند، نخبگان و روشنفکران و فعالان دانشگاهی و از همه مهمتر دولتمردان، باید با هم متحد شوند و دست به دست هم بدهند تا بتوانند قوانین چندزبانی را تصویب کنند.
برخی ها، آموزش زبان مادری را با مخاطرات امنیت ملی و مرزی، پیوند می دهند، آیا واقعا آموزش به زبان مادری، توسط گروههای قومی در درون یک کشور، امنیت کشورها را به خطر می اندازد؟
این عقیده که حرف زدن و آموزش گروه های قومی به زبان خود می تواند، امنیت ملی را به خطر بیاندازند، مسخره است. تنوع زبانی یک سرمایه است نه یک بدهی و یک فرصت است نه تهدید. تنوع زبانی مساله ای است که در واقعیت وجود دارد. یک بخش کاملا طبیعی در زندگی انسان است. هدف و تلاش ما باید این باشد که کلیه گروه های قومی که در یک کشور زندگی می کنند بتوانند با زبان خود صحبت کنند و به آن بنویسند.
نمونه ای اولیه از این گفتگو به صورت ناقص در مطبوعات منتشر شده و گفتگوگر متن کامل آ« را برای انتشار به انسان شناسی و فرهنگ ارسال کرده است
ترجمه منتشر شده در
Kurdish American for Democracy and Human Rights (KADHR) 
