Blog Archives
Textbook co-authored by Kurdish scholar offers marginalized youth and those with disabilities fair access to education
Textbook co-authored by Kurdish scholar offers marginalized youth and those with disabilities fair access to education
May 05-2020
By: Cklara Moradian
KURDISTAN24
It is with great honor and a deep sense of pride that I share with you Dr. Soraya Fallah’s textbook Learning Challenges for Culturally and Linguistically Diverse (CLD) Students With Disabilities, co-authored with two other leading national educational experts Dr. Bronte Reynolds and Dr. Wendy Murawski. I have so much respect and admiration for the work they have been able to contribute to our world.
I write this note from a dual perspective. First and foremost, I am the daughter of a scholar and so a witness to the journey from the book’s inception in those early dissertation days to what is now a remarkable accomplishment of a scholarly, peer-reviewed reference source meant to provide guidance and knowledge to educators, teachers, administrators, social workers, clinicians, and parents. But maybe, more importantly, I am sharing my thoughts about this book as a former student with a disability from an understudied and underserved population myself, and as a current professional Social Worker and Psychotherapist serving Culturally and Linguistically Diverse youth with disabilities at a leading pediatric hospital.
This book is the culmination of over five years of scholarship, research, thought-provoking exchanges, conversations, revisions, and edits. It does more than point out learning challenges, the textbook also sheds light on the existence and educational needs of a population of students that are often erased or misrepresented (namely, students with disabilities from Middle Eastern and North African backgrounds) and offers a culturally humble approach to looking for solutions and serving this population within the United States Special Education system.
The book is grounded in a mixed methods rigorous research program that Dr. Fallah conducted directly with this population. Her study was one of the first in the country to look specifically at the experiences of Middle East, North Africa, and Southwest Asian (MENASWA) families with their children’s special education system. The research coined the umbrella term MENASWA to encompass a group of people who are often stereotyped and racialized together in the US, but this term is not there to further erase the nuance and multiplicity of identity. Rather, it helps us have an inclusive approach to the many ethnic and religious minorities that exist in a vast region gripped in conflict.
The developed book delves into issues of equity, intersectionality, stigma, ableism, and systemic oppression. It also does not shy away from difficult conversations about the role of cultural norms that impact service utilization for these families. I remember very early on we had heated but fruitful conversations about making sure the initial study did not further stigmatize or alienate, that it did not leave out the voices of those most impacted, and that it remained rooted in a liberatory and anti-oppressive theoretical framework. As with all studies, it had its limitations, but I know intimately that it honored the spirit of the disability justice motto: “Nothing About Us Without Us!” The book builds on that study and adds guidance for administrators and educators to further serve this population.
Another critical development in the book is that Dr. Fallah identifies what she calls “A Triple Threat” or Triangle of Triple Threat (TTT) model of looking at this population. In short, this population faces both internal and external stressors of being a minority group, as well as facing structural and institutional barriers to success. I will be the first to critique our education system as often failing our most marginalized students, and we routinely, if not intentionally, leave behind students with disabilities.
We see it today. As COVID-19 forces us to adapt to distance learning, IEP meetings have been cancelled, and very little focus has been given to accommodating students with disabilities. But this has historically been the norm, and this book speaks to that reality. When we add on issues of power and privilege, historic intergenerational trauma, direct experiences of consecutive wars in the Middle East, and a basic erasure of identity and difference, the effects are compounded to create an environment where learning is not just a challenge, but rather a hostile feat. The Triangle of Triple Threat begins to detangle some of these intertwined challenges.
I can say that many of the Culturally and Linguistically Diverse youth and families I serve have institutional trauma from their interactions with the education system. Some of that trauma is caused by lack of understanding from seemingly well-meaning, well-intentioned educators and administrators, but it is also caused by policies and practices on a larger scale, such as the fact that the specific needs of this population have been veiled under the category of “white,” and yet they continue to be racialized, stigmatized, and marginalized. This book tackles these issues head-on.
At the core of this book and central to its mission is this idea that we simply have very little information about the experiences of MENASWA families with their children’s special education system, and we must begin by asking them and learning from them in the hopes of creating a more inclusive space where learning can be possible. This should be the beginning of a longer conversation and I hope this book leads to other young scholars and researchers picking up this work, not just to fill the gaps in the literature, but to contribute to policy shifts that will help serve our students.
I am hoping that as people are forced to stay home in safety, they can find refuge in imagining new possibilities for a better world, one where the needs of all our students are considered and met. This book helps guide us toward that possibility.
You can access the webpage and book cover here.
Cklara Moradian, MSW is a adolescent Psychotherapist, a diaspora Kurd, former refugee, survivor, social justice advocate, spoken word poet, and writer.
The views expressed in this article are those of the author and do not necessarily reflect the position of Kurdistan 24.
Editing by Karzan Sulaivany
Source: https://www.kurdistan24.net/en/opinion/ee69c809-50b4-4ce6-80c9-25fde180478b
چگونه با «هنجار جدید» آموزش در خانه کنار بیاییم؟
چگونه با «هنجار جدید» آموزش در خانه کنار بیاییم؟
دکتر ثریا فلاح
٢١آپريل ٢٠٢٠
تا به امروز بیش از یک میلیون و ۶۰۰ هزار نفر به بیماری فراگیر و همهگیر جهانی کووید۱۹ مبتلا شدهاند. با تغییراتی که بر اثر آسیبهایی که بر بهداشت عمومی مردم در جهان پدید آمده، تحصیل فرزندان درگیر سوالات زیادی است. قانونگذاران، دولتمردان، موسسات اجتماعی بالاخص خانوادهها، ناخواسته دست به تغییراتی برای پیشگیری از خسارتهای جبران ناپذیر تعطیلی مدارس و مراکز آموزشی زدهاند.
آیا تا چند ماه قبل فکر میکردید که با پدیده تعیین فاصله از سایر افراد جامعه و احکام قانونی ماندن در منزل روبهرو شوید یا آموزش و ادامه تحصیل در خانه یک تجربه جمعی باشد؟ این تجربه بسیاری از ماست که هرگز فکر نمیکردیم که در ابتدای سال ۲۰۲۰ میلادی/ سال ۱۳۹۹ شمسی با آن روبهرو شده و زندگی کنیم.
وضعیت کنونی، وضعیت قبلاً ناآشنا یا غیر عادیی که به صورت عادی، معمول، یا مورد انتظار تبدیل شده است، «نرمال جدید» نامیده میشود. کنار آمدن با آن برای بسیاری از والدین/مراقبان مشکل است بالاخص کسانی که کارشان را باید از منزل کنترل کرده و انجام دهند. این شرایط جدید هنوز بسیار نامشخص است و از این رو تبادل نظر و ارائه راهکارها از جانب مشاوران، راهنمایان و پژوهشگران امور تحصیلی برای یافتن راههای تازه ضروری است.
بر اساس گزارش سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد- یونسکو[۲]- در بیشتر کشورها مدارس کشور در پاسخ به بیماری همه گیر ویروس کرونا بسته شده است، تا کنون مدارس بسیاری از کشورهای جهان تعطیل هستند.، این وضعیت تقریباً ۹ نفر از ۱۰ دانش آموز مدرسه در سراسر جهان را در بر میگیرد؛ چیزی حدود بیش از یک و نیم میلیارد کودک.
بسیاری از والدین گزارش میدهند که شرایط جدید از منزل کار کردن، مراقبت از فرزندان، تبدیل خانه به مدرسه، و وادار کردن فرزند/فرزندان به یک برنامه درسی کار بسیار دشواری است. بسیاری احساس گناه و حس ناتوانی میکنند[۳]. با وجود تفاوتها در محل زیست و شغل و طبقه اجتماعی خانوادهها، آنها اغلب در توجه به فرزندان و تلاش برای تبیین و ایجاد شرایط نسبی قابل تحمل و مقطعی در منزل برای ادامه تحصیل و سلامت روانی و جسمیکودکان و حفظ شغل والد/ین با مشکلاتی دست به گریبانند.
مدیریت استرس ناشی از تغییرات بیوقفه چند ماه گذشته برای والدین /مراقبانی که تلاش میکنند هم کار خود را به روش مجازی تغییر دهند، هم از فرزند مهد کودکی خود مراقبت کنند و هم بر دانشآموز دبیرستانیشان نظارت داشته باشند، بسیار مشکل است. تنها تصور اینکه تاکنون برای رشد و پرورش فرزندشان «یک روستا دخیل بود» [۴] ولی اکنون کلیه مسوولیتها بر دوش آنان است نیاز به تغییراتی در بافت فکری و میزان تحمل استرس فراوان دارد. درست همانطور که دنیای تجارت و مشاغل در تلاشند تا با تغییر در مدیریت شرکتها کار خود را حفظ کنند، والدین و مراقبان هم باید درباره نحوه انجام کار در خانه بازبینی کنند. اکنون همه به نتیجه رسیدهاند که به خطر افتادن بهداشت عمومی کل جامعه بشری، خانواده و تحصیلات و آموزش کودکان را به شکل غیر قابل قیاسی با سایر وقایع گذشته تحت تاثیر قرار داده است به ممکن است سبب برخی عقب افتادگیهای جبرانناپذیر شود.
در این مبحث تلاش میکنم که با اقتباس و استفاده از راهنماییهای همکار و استادم دکتر وندی موراوسکی [۵]محقق و مدیر اجرایی آیزنر اینداومت [۶]، رییس مرکز تدریس و یادگیری در دانشگاه ایالتی کالیفرنیا [۷]، نورتریج، و بنیانگذار کمپانی مشاوره آموزشی «دو معلم» [۸] به چند راهکار و استراتژی[۹] که میتواند تا حدی از بحران کنونی در خانه در زمینه نحصیل فرزندان در منزل بکاهد، بپردازم. لازم به ذکر است که تمامی این راهها برای همه ممکن نیست اما تا حدی که شرایطتان اقتضا میکند، میتوانید به آنها عمل کنید. بسیاری از راهکارها بر اساس وضعیت اکثریت خانوادههای عادی است که مجبور به ماندن در منزل و قرنطینه هستند.
برنامههای خواب و کار مختلف را بپذیرید
روال سختگیرانه قبلی را کنار بگذارید. بازبینی در دیدگاهتان در مورد برنامه خواب میتواند کمکی برای شروع باشد. متیو واکر [۱۰]، نویسنده چرا ما میخوابیم، تأکید میکند که افراد مختلف ریتمهای مختلف شبانهروزی دارند، و روزهای معمولی برنامه مدارس ما با آن ریتمها مطابقت ندارد. چه، کسی سحرخیز باشد چه جغد شب بیدار، هر دو تا زمانی که با برنامه کلی خانواده در تضاد نباشد و کار کند، قابل قبول هستند. کار کردن در خانه میتواند به والدین اجازه دهد که هر روز صبح زود، هنگام خوابیدن کودکان کار خود را انجام دهند. تا زمانی که یک برنامه توافقشده وجود داشته باشد و خوابیدن به شکل کل روز در رختخواب ماندن مبدل نشود، برنامههای خواب مختلف ممکن است نعمتی باشد در لباس دشمن.
انعطافپذیر اما ثابت قدم باشید
بهتر است به یک توافق برسید. تصمیم بگیرید که چه ساعتی همه اهل خانه باید بیدار شوند، اما به یاد داشته باشید که مسالهای نیست اگر دیرتر از برنامه یک روز کاری معمولی یا یک روز مدرسه (مثلاً ۱۰صبح) شروع کنید. کودکان خود را در ایجاد برنامههای خاص خودشان با استفاده از کارتهای ایندکس (فهرست بندی) یا کاغذ یادداشت چسبدار (پست ایت استیک) درگیر کنید. از یک کارت برای هر فعالیت یک ساعته استفاده کنید (یا زمان کمتری برای کوچکترها). میتوانید چهار کارت برای «کار مدرسه»، دو کارت برای «تلویزیون / بازی»، یک کارت برای «در خارج از منزل (مانند حیاط یا دم در)»، یک کارت برای «پیادهروی با سگ /یا یک کار هر روزه» و یک کارت برای «خواندن/مطالعه آزاد» داشته باشید. بعضی از این یادداشتها و برنامهها ممکن است روزانه مورد استفاده قرار گیرند، در حالی که برخی فقط در روزهای معینی قابل استفاده هستند. از کودکان خود بخواهید کارت برنامه روزانه خود را هر روز برای روز بعد تهیه کنند و تصمیم بگیرند که هر رویداد چه زمانی رخ دهد. این باعث میشود حق انتخاب داشته باشند و حس مسوولیت پیدا کنند. علاوه بر آن، والدین و مراقبان دیگر مجبور نخواهند شد وقت خود را برای جرو بحث و جدل با بچهها صرف کنند که دقیقاً کی بایست برای پیادهروی یا قدم زدن سگ وقت بگذارند یا چند ساعت به تلویزیون اختصاص دهند.
تابلوی زیر نمونهای است که ممکن است بتواند کمکی به برنامه شما بکند. خوب است در حد امکان ساده باشد تا به فرزندان اضطرابی وارد نشود و بتوانند برنامه روز قبل خود را با برداشتن و جابجا کردن «پست ایت» های رنگی بنویسند. اگر برنامهای نداشته باشید و روی دیوار نصب نکنید، بچهها به سرعت به شرایط غیر برنامهریزی شده عادت میکنند و وادار کردن آنان به درس خواندن تقریبآ غیر ممکن میشود.
از نظر جسمی سالم بمانید
همه ما میدانیم که ورزش و تغذیه مهم هستند، خصوصاً در هنگام بیماری همهگیر. یک سالن ورزشی در گاراژ ایجاد کنید یا زمانهایی را برای پیادهروی در بیرون یا به تنهایی برنامهریزی کنید. جلسات آنلاین فعالیتهای ورزشی ممکن است مفید باشد. جو ویکس[۱۱] معلم ورزش [۱۲]یک کانال یوتوب [۱۳] با تمرین رایگان دارد. قرار دادن تحصیل و آموزش در فعالیتهای منظم، یادگیری را نیز کنترل میکند. از طریق دستورالعملها ریاضی و غذا خوردن سالم را آموزش دهید و کودکان بزرگتر مسوولیت تهیه شام یک شب در هفته (با کمک در ابتدا) را بر عهده بگیرند. برنامه وعدههای غذایی هفتگی را با هم مشخص کنید. کودکان را برای پیدا کردن دستورالعملهای جدید غذایی وادار به تحقیق آنلاین کنید. البته «پارامترهای والدین» خاصی را در نظر بگیرید (بهعنوان مثال، «سالم و خوشمزه باشد و حداقل یک نوع سبزیجات را شامل شود»).
زمانی برای دروس فوق برنامه: بهداشت فردی، جمعی
زمانی را برای آموزش بهداشت فردی و جمعی و کنترل مصرف بیرویه آب بگذارید. همه به اهمیت شستن دستها و تمامی خوراکیهایی که از سوپرمارکتها وارد خانه میشوند آگاهیم و اینجا به این بحث نمیپردازیم. اما اکنون زمان مناسبی برای یادگیری بهداشت فردی و جمعی در منزل است و بچهها میآموزند که آنچه در خانه میگذرد ممکن است روی افراد دیگری اثر بگذارد. آنها همچنین باید یاد بگیرند که مصرف بیرویه آب نشانه تمیزی و بهداشت نیست. بلکه صرفهجویی در هنگام شستن دستها، مصرف صحیح مواد بهداشتی، طریقه شستن دستها، بهداشت مواد غذایی بالاخص سبزیجات و میوه جاتی که پخته نمیشوند مهم است.
از نظر روحی سالم بمانید
همه به استراحت مغزی و زنگ تفریح نیاز دارند، اما کار در حالی که شخصی در نزدیکی شما در حال تماشای تلویزیون یا کار روی حل معمای یک جورچین یا پازل است، میتواند آزار دهنده باشد. یک محل اختصاصی برای استراحت مغزی داشته باشید با قوانین ساده. کودکان باید بدانند که این قوانین چقدر است (مدت زمان، میزان بلندی صدایشان، کجا، چقدر مجاز به کاری هستند). در سال ۲۰۱۲، پروفسور مری هلن ایمموردینو یانگ[۱۴] و همکارانش از دانشگاه یو اس سی [۱۵] نشان دادند که حتی وقتی مغز ما در حال استراحت است، بیکار نیست[۱۶]. آنها علاوه بر توجه خارجی [۱۷]، بازتاب داخلی سازنده [۱۸] را توصیه میکنند. استراحت مغز میتواند فعال باشد (لگد زدن به توپ فوتبال) یا منفعل (نوشتن در ژورنال، خواندن، رنگ آمیزی). زمان این فعالیتها میتوانند کوتاه باشند (دو دقیقه) یا طولانی تر (۲۰ دقیقه).
توجه: والدین نیز نیاز به استراحت مغزی دارند. احساس گناه نکنید.
برای تشویق فرزندانتان ماهرانه و زیرکانه عمل کنید
بیشتر ما برای انجام پروژههایمان نیاز به وقت بیشتری در خانه داریم. برخی در این زمان سرشان حتی شلوغتر است، در نظر بگیرید که چگونه میتوانید تقسیم پروژهها توسط همه افراد خانواده را امکانپذیر سازید. لیستی از پروژههای بزرگ و کوچک را برای تعطیلات آخر هفته، عصرها یا حتی در زمانهای «بدون اسکرین (بدون تلفن و تلویزیون و کامپیوتر)» ایجاد کنید. باغبانی، نقاشی، اصلاح و سازماندهی وسایل همه عناصری دارند که کودکان میتوانند به تنهایی در آنها سهیم باشند؛ والدین میتوانند به آنها کمک کنند یا حتی از آنها استفاده کنند. ساختن چیزی و آموزش اندازهگیری، تحقیق با هم در مورد چیزی و مرور مهارت نوشتن از جمله این کارهاست. به برنامه درسی کودک نگاه کنید و ببینید که آیا میتوانید از یک روش خلاقانه برای کمک به آموزش او استفاده کنید. بسیاری از معلمان و والدین قبلاً ایدههای خلاقانهای را ارائه دادهاند، بنابراین نیازی به ایجاد مجدد این چرخه نیست[۱۹]. در نظر بگیرید با فعالیتهایی که کودکان میتوانند انجام دهند، یک هیات داوران انتخاب کنید. در صورت تمایل، میتوانید چیزی را در جعبههای وسط قرار دهید که شما به عنوان والدین میخواهید یا به آنها احتیاج دارید، اما سپس اجازه دهید کودکان ایدههای خود را برای جعبههای بیرونی بیان کنند. تا پایان هفته، آنها میتوانند یک خط فعالیت (عمودی، افقی یا مورب) را انجام دهند.
چند تصویر اینجا ارائه شده است. از آنها میتوانید استفاده کنید. [۲۰]
ساعت نبوغ تعیین کنید ۲۱
ایده ساعت نبوغ این است که دانش آموزان میتوانند یک زمان در هفته را انتخاب کرده و به موضوع مورد نظر خود توجه کنند. یک موضوع خلاقانه که ذهنشان را مشغول میکند و میتوانند خودشان به صورت مستقل انجام دهند. آیا میخواهند یک زبان جدید بیاموزند، برنامه ایجاد کنند، یک مشکل جهانی را حل کنند یا یک خانه درختی بسازند؟ دان ورتیک[۲۲]، نویسنده کتاب «نابغه خالص: ایجاد فرهنگ همکاری و بردن ۲۰ درصد به سطح بعدی» [۲۳]، مینویسد: «من هر روز بیشتر از دانشآموزانم الهام میگیرم؛ با دادن آزادی به آنها و ایجاد فرهنگی که باعث تشویق همکاری و تمایل به ریسک کردن میشود.»
چرا نبایست ساعت نبوغ را متناسب با سن و علایق فرزندانمان در خانه ایجاد کنیم؟
خودتنظیمی/ خودکارآمدی/خود کنترلی را آموزش دهید
یکی از مهمترین مهارتها برای آموزش فرزندان ما در زندگی خودکارآمدی/خود کنترلی[۲۴] است. دکتر استیون استانسی [۲۵] این مهارت را یک امر ضروری برای سلامت روان میداند. آنچه در «پرورش و شکوفایی» [۲۶] تحت عنوان مجموعهای از تواناییها و مهارتها نام میبرد و راههای کارآمدی را پیشنهاد میکند.
کودکان کمسال یا کسانی که مشکل تمرکز و توجه یا نیازهای ویژه دارند، ممکن است فاقد خود تنظیمکنندگی باشند و خودکار آمد نباشند. چهار روش برتر برای «حمایت از خود تنظیمی[۲۷]” عبارتند از خود نظارتی، خودآموزی/ گفتوگوی با خود، تعیین هدف و بازخورد /تقویت بازخورد به خویش. در یک سال تحصیلی معمولی، بسیاری از این مهارتها توسط معلمان، مربیان ویژه، مشاوران و از طریق همراهی با همسالان آموزش داده میشود.
کسانی که در آمریکا زندگی میکنند خوب است در جریان باشند که شورای کودکان استثنایی [۲۸]، هم اکنون عضویت رایگان را تا ۳۱ ماه مه برای تأمین منابع برای افراد دارای نیازهای ویژه (با کد CECED۶۰) ارائه میدهد.
زمانبندی کنید
عادت به برنامه روزانه مدرسه به کودکان در هر سنی به مدیریت انتقال آنان کمک میکند. به طور معمول مدرسین به آنان میگویند چه موقع باید فعالیتهایشان را تغییر دهند و زنگها علامتی برای پایان هر کلاس هستند. در این شرایط جدید راهکارهایی در خانه ایجاد کنید که راهبردهایی برای پشتیبانی از آن نیازها در آن باشد. تایمر را بر روی آیفونها، ساعتهای زنگ دار نظیم کنید (چه کسی میتواند تایمر را برای گفتن «زمان شروع کلاس ریاضی» روشن کند.)
خبرنامه ۲۰۱۹ مرکز امور تدریس و یادگیری دانشگاه نورتریج، دانشگاه ایالتی کالیفرنیا، نکاتی را برای ایجاد برنامههای بصری دارد[۲۹]. برای اوقات استراحت زمانی مشخص کنید که شما والدین بتوانید آنجا صحبت کنید، به سؤالاتشان پاسخ دهید، ناهار بپزید و غیره. از اپلیکشنهایی مانند «تمرکز بر زمان تمرکز» [۳۰] استفاده کنید تا کارها را با فاصلههای کوتاهی به فواصل گسسته تبدیل کنید، که میتواند به کودکانی که مشکل تمرکز/ توجه دارند کمک کند تا برای مدت کوتاهی انگیزه خود را حفظ کنند و مشخص کنند چه چیزی را به اتمام خواهند رساند.
آنلاین شوید
اگر دسترسی به سایتهای اینترنتی دارید بهتر است از آن بهره بجویید. بسیاری از والدین در تلاشند تا راههایی برای درگیر نگه داشتن فرزندان خود در روند یادگیری برای بقیه سال تحصیلی پیدا کنند. خوشبختانه، بسیاری از وبسایتهای آموزشی رایگان در دسترس هستند و برخی از کشورها تحصیل راه دور را جدی گرفتهاند. والدین مربی میتوانند در یادگیری نحوه آموزش آنلاین به شما کمک کنند. سایت «ما معلم هستیم» [۳۱] منابع زیادی دارد، و سازمانها نیز وبینار و بازیهای آموزشی[۳۲] ارائه میدهند از سایت بازی «کاهوت» [۳۳] و «خانواده خیلی خوب» [۳۴] و «خوب یاد بگیر» [۳۵] برای راهکارها، استراتژیها و اطلاعات استفاده کنید. بسیاری از خانوادهها همچنین با کمک زوم[۳۶] برنامههای «زمان ملاقات بازی» [۳۷] برای فرزند چند خانواده میگذارند و به این ترتیب از یکدیگر حمایت میکنند.
از طریق تلویزیون آموزش را ادامه دهید
اگر در کشورهایی زندگی میکنید که امکان دسترسی به سایتهای آموزشی قوی که جای کلاسهای سنتی را بگیرد ندارید، از دولت خود بخواهید که کلاسهای جدی تلویزیونی را در چند کانال برای کلاسهای مختلف ارائه دهد. به طوری که همان ساعتهای مدرسه بچهها از طریق تلویزیون با سرپرستی بزرگترها درسها را از معلم مربوطه یاد بگیرند. مطمئنآ این سوال مطرح میشود که آیا کلاسهای تلویزیونی جای رابطه مستقیم شاگرد و معلم را میگیرد. جواب خیر است. با وجود اینکه اکنون مجبور به متکی شدن به اپلیکشنهای آنلاین و وب سایتهای آموزشی هستیم اما باید در نظر داشته باشیم که یادگیری یک امر دو جانبه است و بایست دنبال راههایی گشت که دانش آموزان بتوانند درباره آنچه یاد میگیرند بازخورد بگیرند. دکتر جانسون[۳۸] محقق و زبانشناس [۳۹] در مقاله اخیر خود تحت عنوان «توسعه مهارتهای ارتباطی در عصر فاصله اجتماعی» [۴۰][۴۱] بر اهمیت مکالمات روزمره در یادگیری زبان تآکید دارد و با انتقاد از برخی اپلیکیشنهای آنلاین میگوید: «برنامههای رایج برای یادگیری زبان مانند و Duolingo Babbel به گونهای طراحی شدهاند که دانش آموزان به تنهایی بتوانند یاد بگیرند و در سطوح بسیار ابتدایی میتوانند موثر باشند. اما در مورد مهارتهای ارتباطی بازخورد بسیار کمی دارند، بنابراین دانش آموزان باید بر خود متکی باشند.» اما برای پیشرفت در زمینه زبان و درسها معلمان و دانش آموزان بایست راههایی را که بتوانند فیدبک و بازخوری به کامپیوتر بدهند پیشهاد میکند. شما میتوانید به صورت رایگان به دسترسی پیدا کنید [۴۲ Enskill English] .
امید آن میرود که تا شروع سال تحصیلی آینده بشر بر این بیماری فراگیر فایق آید و تلقیق و ترکیبی از شیوه سنتی تحصیلی و تحصیل راه دور به جبران خسارات امسال بپردازد.
وقفهها را محدود کنید
ایجاد فضای مناسب در منزل تنها برای ادامه تحصیل فرزندان نیست بلکه برای کار والدین و اعضای خانواده و گذاران زندگی اقتصادی در این شرایط ناهموار است. پس بایست به کارهای زیر برای رفع مزاحمتهای فرزندان دست بزنید.
ابتدا، «فضای اداری» را برای هر یک از افراد خانواده مشخص کنید. در فضای کمتری ممکن است نیاز به ایجاد یک فضا و منطقه مشخصی داشته باشید. بگذارید کودکان دفتر کاری برای خود ایجاد کنند (که ممکن است فضایی مانند بک چارگوش که با بالش، پتو و صندلی باشد.) اگر میز را به اشتراک میگذارید، پوشههای را تنظیم کنید تا توهم یک اتاقک را ایجاد کند. دوم، از علایم چراغ راهنمای رانندگی استفاده کنید. علائم توقف را بکشید و با گیره لباس اسامی را روی آن قرار دهید. اگر گیره لباس شما به رنگ سبز است، در صورت لزوم میتوانید صحبت کنید. زرد نشان میدهد، «لطفاً مزاحم نشوید، مگر اینکه واقعاً نیاز داشته باشید، و نه، درخواست خوراکی دلیل نیست.» قرمز نشان میدهد نمیتوانی مزاحم شوی مگر اینکه مسئله تهدید کننده زندگی در آن باشد. سوم، خانواده خود را در حین انجام پروژههای بزرگ در نظر بگیرید. چهارم، مهارتهای یادداشتبرداری را به فرزندان خود یاد دهید. اگر واقعاً باید سراع شما بیایند، به آنها بیاموزید که چگونه بی سر و صدا وارد شوند و برایتان یادداشت بگذارند تا در اسرع وقت پاسخ دهید.
برای فرزندان کم سن و سالتر یا کسانی که به حمایتهای اساسی بیشتری احتیاج دارند، تعداد محدودی از کوپنهای «میتوانی به من مراجعه کنی» تهیه کنید. این امر به کاهش میزان دفعات ورود آنها به فضای شما کمک میکند. اگر کودک بداند که فقط روزانه سه بار میتواند شما را صدا کند، به جای استفاده از آنها در ساعت اول روز، کارت ورودی خود را نگه میدارد.
به یکدیگر یاری برسانیم
فاصله گرفتن و دوری گزینی اجتماعی به معنای بی خیالی نسبت به دیگران نیست. خانوادههایی که در شرایط ناگوار و نابسامان بی سرپناهی به سر میبرند یا از اینترنت و حتی تلویزیون محروم هستند ممکن است دسترسی به همه آنچه به آنها اشاره شد نداشته باشند. اما امید میرود به کمک سیستمهای جمعی که در حال تلاش برای کمک به دانشآموزان و خانوادههای با امکانات رفاهی بسیار ضعیف هستند به فرزندان کمک کرد که تحصیلاتشان عقب نیفتد. خانوادهها بیش از همیشه درگیر سلامت اجتماعی و روانی کل جامعه و سلامت جسمی کودکانشان هستند. مطمئنا خانوادههایی که دارای کودکانی با نیازهای ویژه هستند در معرض مشکلات بیشتری قرار دارند.
اگر ریاضی و انگلیسی و علوم بلدید و میتوانید آموزش دهید، زمانی را به شکل آنلاین با فرزندان دوستان و فامیل صرف کنید یا برایشان ویدیو ضبط کنید و از مثالها و روشهای هیجان انگیزی که دانش آموزان را به وجد آورده و تشویق کند استفاده کنید. طبق گزارش «میدیوم» [۴۳] بسیاری از والدین گزارش کردهاند که فکر میکردند تا هفته چهارم دوری اجتماعی، همه ما کمی با هنجار جدید کنار بیایم. اما برای خانوادهها و بسیاری افراد سختکوش اینگونه نیست – همه چیز در ابتدای کار سختتر است.
کلاس و آموزش را به یک بازی آگاهانه تبدیل کنید
کودکان برای اینکه بی سر و صدا باشند، کار کلاسشان را کامل کنند، برای انجام کار یا کار روی پروژهها همکاری کنند نیاز به انگیزه دارند. در نظر داشته باشید که آنها برای کارهای معینی امتیاز بگیرند. این امتیازات بسیار شبیه به اعتبار برای کارها برای دریافت پول توجیبی (جیره هفتگی) است، این نکات میتواند برای انواع کالاهای مطلوب باشد: زمان بازی اضافی، زمان بازی کامپیوتری، میان وعده، زمان گذراندن با دوست، یک حیوان خانگی جدید (مثل ماهی، نه اسب) یا گلدان مورد علاقهشان یا یک تکه لباس.
زمانی برای کارهای سنتیتر
حالا عملا زمانی در دست دارید که مجال میدهد کمی هم از کامپیوتر و آنچه پشت شیشه و مانیتور میگذرد دوری کنید. عکاسی، نقاشی، کاردستی، خیاطی و آشپزی را دوباره در منزل زنده کنید.
از روشهای خندهدار و مزاح و شوخی استفاده کنید
آیا در میان دوستان یا اقوام کسی همیشه دیگران را به وجد میآورد؟ حس خوشایندی از شنیدن و دیدن ویدیوهای خنده دار و حتی حیوانات، کارتورها و… به شما دست میدهد؟ فرزندانتان هم همینطور هستند. روان درمانگر دایان گبهارت [۴۴]، نویسنده «خود آگاهی درونی برای عاشقان شکلات» [۴۵] اظهار میکند که در حالی که «استرسهای زندگی مدرن اغلب این توهم را ایجاد میکند که زندگی سخت، دردآور و همراه با احساس تنهایی است»، ما باید بخندیم، دوست داشته باشیم و دوباره با بهترین احساسات در درون خودمان ارتباط برقرار کنیم. وقت بگذارید تا به فیلمهای خندهدار یوتیوب[۴۶] بپردازید، شوخیهایی برای یکدیگر بفرستید، یک کمدی را تماشا کنید، یک بازی کامپیوتری را با هم بازی کنید.
به یاد داشته باشیم که شوخی و بامزگی مرزی دارد و به معنای شکستن سدهای احترام نیست. شوخی کردن با مورد تمسخر قراردادن فرد یا گروه و ملت و… متفاوت است.
برای برقراری ارتباط معنادار از زمان استفاده کنید و این مَثَل قدیمی را به خاطر بسپارید: «طنز بهترین داروست.»
پذیرش شرایط جدید به عنوان یک وضعیت نرمال بسیار سخت است. اما اگر بپذیریم که مانند همه بحرانهای تاریخی در جوامع مختلف، جنگ، بحرانهای طبیعی، بیماریهای فراگیر و… زندگی شکل دیگری هم دارد و به دنبال درمان و راههای تازه برای شناخت آن و پیدا کردن و کشف راههای نو باشیم، پذیرش «نرمال جدید» برایمان آسانتر خواهد بود.
بسیاری از تحقیقات نشان میدهد که اتفاقات ناگوار فراگیر روی سیستم تحصیلی خسارات جیرانناپذیر به بار میآورند. برای جلوگیری و کاهش این خسارات روی زندگی و آینده فرزندان و کل جامعه، لازم است آستینها را بالا زده و از کلیه سیستمهای جدید غیر مرسوم بهره بگیرید، خود را با آن آشنا سازید و نگذارید خسارات جبران ناپذیر تحصیلی آینده فرزندانتان را به خطر بیندازد. نرم جدید را به زندگی نرمال خود تبدیل کنید و از ترک عادات قبلی دچار اضطراب نشوید. با تحصیلات راه دور و بهره جستن از معلمانی که گاه روشنفکران و هوشهای مصنوعی[۴۷] و آواتارها (نمادک) و انیمیشنها هستند، و اکنون نقش بازیگران انستیتوهای اجتماعی را در منزل بر عهده دارند کنار بیایید. کودکان شما هم راحت خو میگیرند و نظم و نرم جدید را جدی گرفته و میپذیرند.
منبع: راديو زمانه
________________________________________
منابع:
[۱] ثريا فلاح دکترای مطالعات راهبری و مدیریت سیاست گذاری آموزشی، دانشگاه ایالتی کالیفرنیا، نورتریج است.
[۲] UNESCO
() لینک
[۴] It takes a village to raise a child
[۵] Wendy W Murawski
[۶] Eisner Endowed
[۷] Center for Teaching and Learning
[۸] لینک
[۹] لینک
[۱۰] https: //www. sleepdiplomat. com/author
[۱۱] Joe Wicks
[۱۲] PE (Physical Education)
[۱۳] لینک
[۱۴] Mary Helen Immordino-Yang
[۱۵] USC
[۱۶] لینک
[۱۷] External attention
[۱۸] constructive internal reflection
[۱۹] لینک
[۲۰] ترجمه صفحه انتخاب واژگان نگارنده
[۲۱] لینک
[۲۲] Don Wettrick
[۲۳] Pure Genius: Building a Culture of Collaboration and Taking ۲۰ Percent Time to the Next Level
[۲۴] لینک
[۲۵] لینک
[۲۶] لینک
[۲۷] لینک
[۲۸] The Council for Exceptional Children
[۲۹] tips for creating visual schedules
[۳۰] Be Focused-Focus Timer
[۳۱] We Are Teachers
[۳۲] educational games
[۳۳] Kahoot
[۳۴] Very Well Family
[۳۵] Learn ۴ Good
[۳۶] Zoom
[۳۷] Play Dates
[۳۸] Dr. Johnson co-founded Alelo and director of the Center for Advanced Research in Technology for Education (CARTE) at the Information Sciences Institute of the USC
[۳۹] موسس مرکز “زبان تاکتیکی آلیلو” و مدیر مرکز تحقیقات پیشرفته فناوری در آموزش و پرورش
[۴۰] لینک
[۴۱] Developing Communication Skills in the Age of Social Distancing
[۴۲] لینک
[۴۳] لینک
[۴۴] Diane Gehart
[۴۵] Mindfulness for Chocolate Lovers (Rowman & Littlefield، 2019)
[۴۶] YouTube
[۴۷] artificial intelligence
